Met Naruto Shippuden: Ultimate Ninja Heroes 3 ontwikkelde CyberConnect2 een nieuwe Naruto vechtgame voor de PlayStation Portable. Doet deze het beter dan zijn voorgangers of stelt hij teleur? Dat zoeken we uit in deze review.

In de eerste plaats is Naruto Shippuden: Ultimate Ninja Heroes 3 een voortzetting van Ultimate Ninja 5, maar Ultimate Ninja Heroes 3 herneemt een deel van de verhaallijn die verschijnt in Ultimate Ninja 5. In de Master Road modus start je met de terugkeer van Naruto naar Konoha, waarna hij deelneemt aan vele gevaarlijke missies. Deze missies beslaan de volledige Shippuden verhaallijn tot en met de Hidan en Kakuzu Arc. Het verhaal wordt hierbij verteld via tekstvelden met de portretten van de personages, waarbij voorkennis van de serie nodig is om alle personages te onthouden. Het verhaal wordt namelijk redelijk chaotisch verteld, zodat enkel echte fans het kunnen volgen. Je beleeft dus een drietal Arcs, welke afgewisseld worden met fillermissies die speciaal voor de game verzonnen zijn om de Master Road langer te maken.


Op deze manier wordt de verhaalmodus natuurlijk langer, maar deze missies worden snel vervelend en je zal ze dan ook liefst overslaan. Dit is echter niet mogelijk. Je moet ze spelen om nieuwe personages en aanvallen te verdienen, en om via de valuta Ninja Points artworks en dergelijke te kopen, maar deze voelen simpelweg niet aan als een beloning voor het verdragen van de gameplay. Een groot deel van het probleem is de opzet van de Master Road. Deze modus, die opgedeeld is in zeven hoofdstukken, begint met een soort spelbord waarop Naruto van vakje naar vakje loopt. Elk vakje stelt een missie voor die je moet spelen en die missies kun je opdelen in twee soorten. De eerste soort zijn de traditionele één tegen één of één tegen twee gevechten. Daarnaast heb je ook platformlevels.

Die platformlevels zijn het grootste probleem van het spel. Een vechtgame maken is geen probleem meer voor CyberConnect2, maar een sidescrolling platformgame kunnen ze echt niet maken. Elk platformlevel heeft hierbij een specifiek doel als 'Versla x vijanden' of 'Bereik het einde binnen x seconden.' Het probleem hierbij is dat de missies snel in herhaling vallen en dat de besturing een ramp is in deze missies. Door de besturing werkt het springen slecht en de gevechten kun je alleen winnen door in het wilde weg op de knoppen te drukken. Dit wordt mede in de hand geholpen door het feit dat de framerate problemen heeft wanneer het te druk wordt. Je zal dan ook weinig plezier uit het spel halen, waardoor de kans klein is dat je deze 10-20 uur durende game effectief uitspeelt.


De problemen met de besturing zitten vooral in de platformlevels; de één op één gevechten - met nota bene identiek dezelfde besturing - spelen veel vlotter en bouwen verder op de basis van de voorgaande delen. Kruisje laat je springen, cirkeltje laat je aanvallen, vierkantje laat je een item gebruiken en met het driehoekje laad je Chakra op om speciale aanvallen uit te voeren. Daarna kun je ze zeer gemakkelijk uitvoeren. Gevechten in dit spel zijn dan ook meestal zeer spectaculair, maar niet noodzakelijk uitdagend. Dit is vooral interessant voor mensen die het genre niet gewoon zijn, bij anderen zal de verveling snel toeslaan. Toch blijft dit voor iedereen het leukste deel van de game, zodat je het meeste plezier haalt uit de Free Battle, Practice en Multiplayer modi, waarin je eveneens aan de slag kunt met het vijftigtal personages. Vooral aan de laatste modus is gewerkt, want je kunt nu met vier personen tegelijk aan de slag. Spijtig genoeg kun je alleen offline vechten, een online multiplayer is nog niet aanwezig.

Op audiovisueel vlak doet de game het gelukkig veel beter. Het spel is geen spektakel, maar de animestijl wordt goed nagebootst en alle personages en aanvallen zijn zeer herkenbaar. Echt gedetailleerd zijn de personages echter niet, en je krijgt toch het gevoel dat de PSP beter kan. Ook qua muziek krijg je dat gevoel. De game heeft dan wel enkele nummers van de serie overgenomen, maar enkele van de betere nummers ontbreken. Tegelijk verdient Namco Bandai applaus voor het gebruiken van zowel de Japanse als de Engelse stemmen. Zowel het mainstream publiek als de diehard fans kunnen op dat gebied tevreden zijn. Spijtig genoeg geldt dat niet voor de volledige game. De Master Road kent te veel minpunten om echt van de game te kunnen genieten, en het vechten maakt deze minpunten niet goed.