Bij elke actieliefhebber gaat bij de naam John Woo een belletje rinkelen. De man is onder andere verantwoordelijk voor Face/off en Mission Impossible II. Woo wordt dankzij zijn gigantische invloed in de filmindustrie gezien als een van de grootste actiefilm-regisseurs. Maar Woo hield het niet bij films. Samen met Midway produceerde hij Stranglehold, een game gebaseerd op zijn film Hard Boiled.

Zoals al in de inleiding vermeld staat is Stranglehold dus een product van John Woo, gebaseerd op de actiefilm Hard Boiled. Voor degene die Hard Boiled hebben gezien is meteen duidelijk waar ze aan moeten denken bij een game die geïnspireerd is door de film; stijlvolle actie, kogelregens en coole one-liners. Allereerst moet ik opmerken dat Stranglehold niet de filmgame van Hard Boiled is, maar dat Midway haar nieuwste game slechts losjes gebaseerd heeft op de game en het hoofdpersonage (zowel in de film als game vertolkt door Chow Yun-Fat) heeft geleend. De game vertelt het verhaal over inspecteur Tequila, een getalenteerde schutter bij de Hong Kong Police, die een strijd tussen de drie grote onderwereldfiguren in Hong Kong moet eindigen.

Uiteraard is het verhaal slechts een slap excuus om honderden opgewarmde lijken op je beeldscherm te toveren, maar de cutscenes sluiten mooi aan bij het filmische wat de game over zich heen heeft. Want als er iets is waar je bij Stranglehold aan denkt, dan is het een actiefilm. Allereerst is daar 'Tequila Time'. Tequila heeft de gave om voor even de tijd te vertragen. Hierdoor heb je een tijdelijk voordeel tegenover je tegenstander, en kun je deze zo stijlvol mogelijk proberen om te leggen voor punten. Door dit succesvol te gebruiken krijg je meer krachten. Met de eerste power is het mogelijk in te zoomen op een vijand, en een plek op zijn schedel (of elk andere dodelijke spot) te markeren, waarna je in Slow Motion middels een gruwelijke animatie ziet hoe de kop van je tegenstanders open spat. Verder zijn er nog twee zogeheten 'Tequila Bombs', maar die ga ik lekker niet verklappen. Ik kan enkel zeggen dat ze zeer spectaculair en erg praktisch zijn.


Tequila belandt gedurende de game in zeer verschillende locaties, van een vissersdorpje tot een casino. Teleurstellend is dat sommige levels grafisch aanzienlijk ondermaats zijn in vergelijking met de grotere levels, want de grotere levels zijn werkelijk prachtig. Alles is daar gedecoreerd en voorzien van talloze inventieve manieren om je tegenstanders om te leggen (schiet bijvoorbeeld op een houten balk die een balkon ondersteunt, en de vijanden op het balkon lazeren de afgrond in). Uiteraard krijg je voor dat soort kills een grote hoeveelheid punten. Want daar gaat het om in Stranglehold; stijl. In de geest van John Woo dien je zoveel mogelijk slachtoffers te maken op een stijlvolle manier. Denk hierbij aan al schietend een trapleuning afglijden of via een kandelaar naar de overkant springen en ondertussen in slow motion nog een vijand te trakteren op een portie lood. Ja, je hoort het al; het bloed vloeit overvloedig in Stranglehold.

Een ander knap aspect van de game is het feit dat er ongelooflijk veel kapot kan. Vazen, houten constructies, pilaren, en zelfs complete huisjes. Het destructie-systeem zorgt voor ongekend veel fun en ziet er verdomd realistisch uit in de shoot-outs. Bovendien word je beloond als je veel schade aan je omgeving aanricht, iets wat het natuurlijk extra aantrekkelijk maakt om je magazijn na een gevecht nog een paar keer te legen op de decoraties en objecten in het gebouw. Een wisselvallig punt van de game is de A.I van de vijanden. Deze is af en toe zeer aardig, maar stelt op den duur wel een keer vreselijk teleur. Zo rennen soldaten weg als het merendeel van hun vrienden afgeschoten is, en zoeken ze beschutting wanneer je schiet. Daartegenover staan huurlingen die zonder reden van een grote hoogte aflazeren of gekke rondjes lopen.


Wanneer je Stranglehold uit hebt gespeeld is het mogelijk om in 'The Unlock Shop' een aantal extra's te kopen. Geld verdien je door levels nogmaals te spelen, maar dan sneller en stijlvoller. Ook komt er een nóg hogere moeilijkheidsgraad bij wanneer je de game uitspeelt. Toch zijn al deze extra's niet genoeg om de replaywaarde van Stranglehold op te rekken.. Allereerst is de game vrij kort, en zelfs de game op de hoogste moeilijkheidsgraad uitspelen is binnen acht uur te doen. Bovendien is de multiplayer niet bijzonder en voelt deze zelfs aan als verplicht nummertje. Toch kan het zo af en toe nog wel is leuk zijn om een level nogmaals te doorlopen om eens te kijken wat je anders had kunnen doen, of wellicht om gewoon lekker in de rondte te schieten en zoveel mogelijk schade aan te richten.

Toch kom ik nog even terug op de moeilijkheidsgraad. hier heeft Midway flink wat steekjes laten vallen. De game kent een checkpoint-systeem, en de punten waarop je een checkpoint bereikt liggen vaak nogal ver uit elkaar. Buiten dat wordt Stranglehold op Hard behoorlijk pittig. Op zich geen probleem natuurlijk, maar dan moet het spel wel een goede balans kennen. En laat dat nou net niet het geval zijn. De game kent namelijk stukken die je met je vingers in je neus kunt halen, welke soms plotseling worden gevolgd door een ongelooflijk pittige eindbaas of een verdraaid lastig stuk. Dat is jammer, want het kwam voor dat ik op Hard een shoot-out zo'n 25 keer heb moeten overdoen, terwijl ik de eindbaas van datzelfde level binnen drie keer met mijn handguns naar de hel joeg. De balans is dus verre van in orde. Jammer, want met net wat meer checkpoints of een algemenere moeilijkheidsgraad hadden een aantal frustraties voorkomen kunnen worden. Ook grafisch had de game een wat consequenter niveau moeten halen.

Stranglehold is al met al een zeer vermakelijke shooter die het Third Person Shooter een oppepper geeft. Je moet de overdreven, stereotype karakters plus het cliché verhaaltje kunnen waarderen, maar technisch steekt de game in ieder geval prima in elkaar. Jammer van de wisselvallige graphics en de schommelende moeilijkheidsgraad, maar voor de rest valt de game niet veel aan te rekenen. Overigens is Stranglehold wel een game die 'zo af en toe even moet oppakken'. Want in een game als deze ligt herhaling nou eenmaal op de loer, maar als je met de singleplayer rustig de tijd neemt zal daar geen sprake van zijn. Een aanrader dus. Voor iedere actie-liefhebbers, en dan met name de John Woo fans onder ons.