Toen ik klein was drukte mijn moeder me altijd op het hart dat wanneer je niets vriendelijks te zeggen hebt, het beter is om te zwijgen. Heel wijze woorden waren dat, maar helaas niet altijd even toepasbaar. Een blanco review zou me namelijk de banbliksems en woede van de eindredactie op de hals halen en dus probeer ik mijn best te doen om ook in deze donkere tijden een lichtpuntje te vinden.

Want donkere tijden zijn het zeker. Makers van First Person Shooters menen namelijk dat ze het genre moeten heruitvinden. Ze zien terecht een toekomst in coöp, maar verliezen vaak de essentie van een shooter uit het oog. Ook het in acuut levensgevaar verkerende Pivotal Games meent zich met Conflict: Denied Ops hier te moeten aan bezondigen. En dat is jammer.

Conflict: Denied Ops is alweer de vijfde game uit de Conflict reeks. Eerder verschenen al Desert Storm I & II, Vietnam en Global Terror. Denied Ops is de eerste Conflict titel die op een next-gen platform is verschenen. Ook een PC versie van de game is beschikbaar. Wij nemen de Xbox 360 versie onder de loep.

In Conflict: Denied Ops gaan we aan de slag met twee uit de kluiten gewassen special operatives. Lincoln Graves, 47, is een voormalige marinier en vocht in het verleden tegen de Taliban en Al Qaeda. Graves loopt door het spel met een sniper rifle. Zijn maatje Reggie Lang, 28, was tot voor kort een American Football speler, maar nam na de aanslagen van 11 september de wapens op tegen het terroristisch gespuis van deze wereld. Reggie Lang is het ruigere type van de twee collega's en loopt dan ook rond met een zware machinegeweer.


Wie even geen vrienden in de buurt heeft om samen het spel mee te doorlopen, kan altijd proberen om via de Xbox Live modus een coöp buddy te vinden. Helaas bleek dit, ten tijde van het schrijven van deze review, geen makkelijke opdracht. Gamers waren er even dun gezaaid als accordeonspelers op een hardcorefestival en dit op verschillende tijdstippen van de dag. Een probleem dat zich eveneens stelde bij het zoeken op andere online modi zoals Deathmatch, Team Deathmatch en Conquest. In laatstgenoemde modus gaan twee teams aan de slag en proberen ze verschillende strategische punten op een map in handen te houden of te veroveren.

Omdat het spel twee protagonisten telt en de makers rekening hebben gehouden met het uitblijven van een coöp partner, kunnen we als gamers zowel Reggie Lang als Lincoln Graves controleren. Met een simpele druk op de B-knop wisselen we tussen beide karakters. Zowel Reggie als Lincoln bewegen zich op een identieke manier. Op de uiterlijke 'skin' na is er geen verschil tussen de karakters en dus is de B-knop niet meer dan een veredelde wapenwissel functie.

In de vroege levels van de game lijken beide hoofdrolspelers hun eigen nut en functie te hebben. Zo kun je in het eerste level van de game enkel met Graves bestanden uit een computer downloaden. Al heel snel echter degradeert je virtuele collega tot een nutteloos en vooral vervelend aanhangsel. Wanneer je het vertikt om de andere speler zelf te controleren of hem basiscommando's uit te delen, blijft er niet veel meer over dan een lege doos. Hij blijft soms levenloos voor zich uitstaren terwijl de kogels hem om de oren vliegen, of - als je meer geluk hebt - gebruikt hij toch z'n wapen, maar dan om naar de meest bizarre uithoeken van de map te vuren. Het betere nieuws is dat je, wanneer je het loodje legt, kunt switchen naar je collega. Zo kun je je partner-in-crime een injectie geven om opnieuw 'tot leven' te komen. Sterven is een moeilijke optie. Helaas

De levels lijken duidelijk ontworpen om spelers een grote dosis (bewegings)vrijheid te bieden. Helaas hervallen ze al vrij snel in dezelfde patronen: open ruimte, gangetje doorlopen, open ruimte, gangetje doorlopen, etc... De vijand is talrijk aanwezig en schiet raak, maar heeft van cover zoeken weinig kaas gegeten. Vaak staan ook zij - net als je minder intelligente strijdmakker - in open ruimtes te wachten op een gewisse dood. De ruim aanwezige gas- en olievaten komen hierbij handig van pas.
Let op, soms is de vijand een taai koekje. Vooral met Graves moet je meerdere keren op de terroristen schieten voor ze naar de eeuwige jachtvelden vertrekken. Enkel een headshot is meteen dodelijk.


In tijden waar steeds meer mensen belang hechten aan een goede presentatie van een game, had Denied Ops nog enigszins gered kunnen worden. Grafisch kan het spel echter niet bekoren. Vaker dan me lief was, besloop me het gevoel dat ik een game uit de vorige generatie zat te spelen. Het feit dat nagenoeg alle vijanden er hetzelfde uitzien en dezelfde lijntjes schreeuwen, maakt het niet bepaald indrukwekkender. Ook het geluid van de wapens klinkt trouwens veel te stil in vergelijking met het omgevingsgeluid.

Pivotal Games had wellicht de beste bedoelingen met deze Conflict: Denied Ops, maar daar koop je niets voor. Het spel had alles in huis om een leuke game te worden: co-op, voertuigen besturen, actie in zeer uiteenlopende landen, etc... Helaas is het grondig fout gelopen. Een gebrek aan Artificial Intelligence, weinig uitdagende levels, een flinterdun verhaal, mager geluid en graphics uit de vorige generatie. Verzamel je alle shooters die op de markt verschijnen, dan koop je deze game. In alle andere gevallen is deze game hoogstens een huurspel. Meer niet.