Empire Earth III is het vervolg op Empire Earth II: The Art of Supremacy. Deel drie is ontwikkelt door Mad Doc Software en uitgegeven door Vivendi Games. De fans van deze serie zullen gemerkt hebben dat de cijfers van Empire Earth sinds het eerste deel alleen nog maar gedaald zijn. Vandaag gaan we kijken of deel drie deze trend doorbreekt.

Als we kijken naar de verhaallijn belooft dat niet veel goeds. Er is namelijk geen verhaallijn. Men heeft niet eens de moeite genomen om de indruk te wekken dat er een verhaal is. Zo heeft Mad Doc Software de verschillende partijen erg inspirerend West Faction, East Faction en Middle East Faction genoemd. Al deze partijen streven er naar om de wereld te overheersen en proberen dit op geheel eigen wijze. De West Faction probeert het met een sterke, maar dure legermacht, de East Faction doet het tegenovergestelde en gaat voor veel en goedkoop. De Middle East Faction zit er tussenin, hun individuele vechtjassen zijn niet bovenmenselijk sterk, maar ze zijn daarentegen ook niet zo duur om te maken. De hoeveelheid partijen valt tegen aangezien er in deel twee uit 14 verschillende beschavingen met elk hun bijzonderheden te kiezen was. Van 14 beschavingen naar drie is toch wel een hele overgang.


Het spel bestaat grofweg uit twee opties, namelijk Skirmish en World Domination. De bedoeling bij de eerste is vrij simpel, bouw een leger versla je vijand. Bij de tweede moet je iets meer moeite doen. Zoals de naam verraadt is het de bedoeling dat je de wereld overneemt. Dit vindt plaats op twee niveaus. Het eerste niveau is het wereldniveau. Hier krijg je een overzicht van de provincies en kun je strategische beslissingen nemen, zoals het bouwen van een leger, het onderzoeken en toepassen van een technologie, of het aanvallen van een provincie. Om ook maar iets te kunnen bouwen of onderzoeken heb je resources nodig. Deze kunnen worden gewonnen door een provincie een bepaalde resource te laten produceren. Sommige resources zijn schaars waardoor die provincies belangrijker zijn dan anderen.

Als je al jouw beslissingen hebt genomen, druk je op de “Advance Turn” knop, deze zorgt ervoor dat al jouw beslissingen worden uitgevoerd. De stap die dan volgt, is afhandelen van de gevechten. Dit wordt gedaan op het tweede niveau. Hiervoor wordt een strijdveld geladen en zul je de provincie moeten veroveren door het uitvoeren van een opdracht, zoals het verslaan van een stam of het overtuigen van monniken. Als je de opdracht hebt voltooid ga je weer naar het wereld niveau en is de provincie van jou, je kunt dan weer nieuwe beslissingen maken en doorgaan naar de volgende provincie. Dit concept is op zich best leuk bedacht maar de uitwerking laat nogal wat te wensen over. Sommige opdrachten zijn namelijk zo simpel dat het laden van de map langer duurt dan het voltooien van de map. Omdat het verhaal ontbreekt en wereldoverheersing alles is wat telt, wordt het spel ook erg snel repetitief. Al na een paar beurten heb je al een routine ontwikkeld om de volgende provincie te lijf te gaan. Daardoor wordt het wereldniveau gedegradeerd tot een leuke toevoeging in plaats van een essentieel onderdeel van het spel.


Zoals we van Empire Earth gewend zijn, moeten alle partijen steeds doorstoten naar een nieuwe beschavingsvorm om verder te komen in de wereld. Een groot minpunt aan dit deel is dat er maar vijf tijdsperiodes zijn, deel één en twee hadden er meer dan tien. In de vorige delen maakte je daardoor steeds de afweging tussen aanvallen en upgraden, als je ging aanvallen liep je de kans dat jouw tegenstander al wel een hogere beschaving had ontwikkeld en als je ging upgraden, liep je de kans dat je tegenstander een gigantisch leger aan het opwerpen was. Dit hield het spel spannend en dwong je een bepaalde upgrade/aanval mix samen te stellen. In deel drie is dit grotendeels weg doordat je relatief lang in één soort beschaving blijft hangen, hierdoor is de kans veel minder groot dat je een technologische achterstand oploopt en is het verstandiger om voor de aanval te kiezen.

Als er vervolgens gekeken wordt naar de verandering in de units als je een beschaving omhoog gaat, begint nog duidelijker te worden dat ze het spel te simpel hebben gehouden. De units veranderen namelijk weinig tot niets, het uiterlijk verandert maar innerlijk had je net zo goed bij de oude beschaving kunnen blijven. De nieuwe units zijn iets sterker maar ze maken het spel niet anders, een unit voor de lange afstand blijft precies hetzelfde doen in een andere beschaving. Verder zijn er niet veel verschillende units beschikbaar, hierdoor valt er weinig te kiezen en dat komt de gameplay niet ten goede.