Van de Xbox 360 wordt wel eens gezegd dat er alleen bepaalde genres sterk op vertegenwoordigd zijn en dat het op andere genres nogal karig is. Kijken we naar dit najaar en dan zien we dat dit eigenlijk helemaal niet waar is. Natuurlijk zijn shooters en racers volop aanwezig, maar ook aan adventures en platformgames heeft de Xbox 360 een stapeltje games. Of het ook goede games zijn is een tweede natuurlijk. Crash of the Titans bewijst dat maar weer eens.

De Crash Bandicoot serie begon erg sterk op de eerste PlayStation. Drie games verschenen van Naughty Dog en allen waren het zeer goede platformgames. De serie bracht vele uurtjes aan toffe gameplay en Traveller’s Tales dacht dat met het opkopen van de licentie nog eens dunnetjes over te kunnen doen op de PlayStation2. Helaas, deze games bleken niet meer van het niveau van de drie PlayStation titels en zo raakte de naam Crash Bandicoot snel trouwe fans kwijt. Inmiddels is Radical Entertainment met de licentie aan de slag gegaan en dit heeft geleid tot een verder verval van de serie. In de komende alinea’s lees je waarom.

In Crash of the Titans is oude vijand Neo Cortex weer terug en met zijn handlangers Uka Uka, N-Gin en Tiny en slagen ze erin om Coco, het vriendinnetje van Crash, te ontvoeren. Cortex wil een gigantische robot bouwen om de wereld te veroveren en daar heeft hij de hulp van Coco voor nodig. Aan Crash dus de taak om Coco te redden en te voorkomen dat Cortex een gigantische robot bouwt die de wereld aan zijn voeten zal werpen. Dit verhaal is natuurlijk zo uitgekauwd dat het niet lekker meer is en is eigenlijk maar een excuus om Crash door de verschillende werelden de geleiden. Zelfs de jonge speler zal het verhaal wel herkennen omdat zelfs talloze tekenfilms niets beters kunnen verzinnen dan het goed versus kwaad verhaal. Goed, als het springen en meppen maar leuk is, toch?



Helaas, Crash of the Titans kent een enorm simpel systeem van vechten waarbij de X-knop wordt gebruikt voor een snelle (en minder krachtige) aanval en de Y-knop wordt gebruikt voor een langzamere (maar sterkere) aanval. Tussen de twee knoppen valt te combineren maar in de meeste gevallen levert het niets op. De kleinere tegenstanders pak je met de X-knop aan en de grotere tegenstanders pak je met de Y-knop. Gelukkig werkt het allemaal prima, tot de game je wat combinaties gaat leren. Combinaties zijn over het algemeen handig, behalve bij de grotere vijanden die kunnen blokkeren. Terwijl je geforceerd in een veel te langzame combo verstrengeld zit krijgt de vijand de mogelijkheid om een harde aanval voor te bereiden en je zo eens goed te grazen te nemen. Dat het hele vechtsysteem simpel en langzaam is en bovendien frustrerend kan zijn merk je snel als je meerdere grote vijanden tegenover je hebt staan: terwijl je de langzame aanval voorbereidt staan er meerdere vijanden rustig op je in te meppen tot je dood bent. Probeer je daar zelf tussen te komen, dan zal één aanval op één vijand lukken, maar hebben de andere vijanden alweer de tijd om je te pakken. Je komt er dus niet tussen.

Lukt het op een gegeven moment om een grotere vijand uit de groep te isoleren, wat lastig gaat aangezien ze allemaal netjes in een groepje achter je aan rennen, dan is deze makkelijk te verslaan. Op het moment dat deze verslagen is verschijnt de B-knop boven zijn hoofd en kun je met behulp van Aku-Aku (je maskervriendje) de vijand besturen. Deze kent behoorlijk sterke aanvallen en kan zo de rest gemakkelijk opruimen. Kom je, terwijl je de vijand bestuurt, een nog grotere tegenstander tegen, dan versla je deze en neem je de “ziel” van die tegenstander over. Zo werk je je op in de “voedselketen”, zoals de game dat mooi noemt, en maak je als speler veel meer kans om sneller door te lopen. Dit systeem klinkt leuk, maar wordt helaas al binnen een uurtje erg herhalend aangezien je van vijand naar vijand blijft hoppen en steeds dezelfde aanvallen blijft doen om zo sneller vooruit te komen.

Naast het vechten moet er ook gesprongen worden. Dit werkt over het algemeen zeer aardig, behalve als de camera niet meewerkt. Deze camera werkt in sommige gevallen beslist niet mee waardoor je bijvoorbeeld niet duidelijk ziet hoe je gaat landen. De camera lijkt bij te stellen met het rechterpookje, maar niets blijkt minder waar. De camera beweegt slechts een klein beetje en keert vervolgens terug in de normale stand. Het lijkt erop alsof Radical het bewegen van de camera wel heeft geprobeerd, maar dat ze het er uiteindelijk uit gehaald hebben, zonde. Het blijft gelukkig niet bij het standaard springwerk, want Crash krijgt ook de mogelijkheid om op het gezicht van Aku-Aku te gaan staan en deze als een soort surfplank te gebruiken. Dit levert een aardige afwisseling op, maar wederom moet gezegd worden dat dit al in veel andere games zit en dat het daar nog leuker is uitgewerkt ook.

Om niet helemaal in het ‘standaard platformgame van 10 jaar geleden’ pakket te blijven heeft Crash of the Titans een coöperatieve modus voor twee spelers. Hier zal het grootste plezier uit gehaald worden omdat het mogelijk is om met twee spelers de game door te lopen. Het vechten zal met name samen gebeuren, maar bij het springen kunnen twee spelers elkaar in de weg zitten. Om dit op te lossen is het mogelijk om bij de andere speler in de rugtas te kruipen en zo de platformstukjes door één speler te laten spelen. De coöp modus zorgt voor een broodnodige hoeveelheid aan replaywaarde. Deze is verder in de game totaal niet aanwezig: de game is in zes uur uit te spelen en daarmee is de speler ook echt klaar. Een hogere moeilijkheidsgraad kiezen zal weinig veranderen: de game wordt niet moeilijker, alleen de confrontaties met meerdere vijanden worden meer frustrerend.



De Xbox 360 heeft inmiddels wel bewezen wat leuke graphics op het scherm te kunnen toveren en met deze strakgetrokken PlayStation 2 game hoef je als gamer je Xbox 360 niet te demonstreren: textures zijn vaag en grafische effecten ontbreken grotendeels. Tot overmaat van ramp weet de game niet goed een stabiele framerate te houden en is er vaak screen-tearing te zien. Wat geluid betreft is Crash of the Titans een lastig verhaal. Door de aanwezigheid van Nederlandse spraak is het voor een groter publiek veel leuker te spelen, iets dat vaker zou moeten gebeuren. Aan de andere kant is de Nederlandse vertaling werkelijk dramatisch, waarbij de stemmen in sommige levels ronduit irritant worden en er rare vertalingen inzitten (‘smallere vijanden’ in plaats van ‘kleinere vijanden’ en ‘het is allemaal de schuld van je stomme gezicht!’ als dieptepunten).

Een goede platformer heeft de Xbox 360 dus al een hele tijd niet gehad en met Crash of the Titans verandert daar weinig aan. De game is een typische PS2 game die voor een kleine prijs op een console met een kleine prijs voor een kleine gamer gekocht kan worden en heeft met deze uitvoering eigenlijk geen plekje op de Xbox 360 verdiend. Door de budgetprijs van de game is de becijfering iets milder, maar de middelmatigheid van de game blijft het overduidelijke punt dat uit de review naar voren dient te komen.