Het zonnetje straalt op het moment dat ik mijn bed uit stap. Na twee weken in spanning te hebben gewacht was het eindelijk de dag dat ik naar het hoofdkantoor van Take Two Interactive Benelux mocht om Canis Canem Edit (PlayStation 2) en Grand Theft Auto: Vice City Stories (PlayStation Portable) te checken. Waren de games het wachten waard of kunnen we deze twee titels aan ons voorbij laten gaan?

Op reis naar het kantoor dacht ik nog eens terug aan de geschiedenis van beide games. De GTA serie kennen de meeste mensen inmiddels wel, maar bij Canis Canem Edit was dat een ander verhaal. Toen het spel door ontwikkelaar Rockstar Vancouver in mei 2005 als 'Bully' werd aangekondigd kreeg het meteen een flinke dosis kritiek over zich heen. Zonder verder te kijken dan de verpakking had iedereen zijn mening al klaar, waaronder de Partij van de Arbeid. De politieke partij vond het spel gevaarlijk en wilde het weren van de Nederlandse markt. Een lange periode ging voorbij en geruchten kwamen zelfs op gang dat de ontwikkelaar het spel had laten vallen. Niets bleek echter minder waar toen bekend werd gemaakt dat de game een PlayStation 2 exclusive is die in Europa ook nog eens een naamsverandering heeft ondergaan. Canis Canem Edit (“Hond eet hond” in Latijn) was geboren, en dit brengt mij weer terug naar het Take Two kantoor.



In Canis Canem Edit (CCE) spelen we als Jimmy Hopkins, een 15-jarige puberende jongen die al flink wat op zijn kerfstok heeft. Nu lijkt de oorzaak hiervan in het begin van de game al gevonden te zijn bij de opvoeding, zijn moeder en stiefvader gaan namelijk een jaar op huwelijksreis en voor Jimmy is helaas geen plaats. Om deze reden dumpen ze Jimmy bij een kostschool en jouw reputatie reikt kennelijk zo ver dat ook Dr. Crabblesnitch (het hoofd van de school) je daden kent. De beste man is echter niet gecharmeerd van je vroegere leventje en is van plan om een brave jongen van je te maken, te beginnen met een passend schooluniform. Op dus naar de jongenskamers om je daar te kleden in een passende outfit. Voordat je daar echter aan komt ontmoet je één van de groepen die het spel rijk is, de bully’s. Deze groep wil je een warm welkom geven door een vuist op je voorhoofd te planten, niet wetende dat ook Jimmy zijn handjes op de juiste plek heeft zitten. Terwijl we een vechtelement van de game krijgen voorgeschoteld, en de bully natuurlijk een paar tikken verkopen, komt er een ‘prefect’ aangelopen. Prefects zijn de oudere leerlingen van de school die een oogje in het zeil houden en de rust handhaven. Was deze kleine scčne toeval? Ik dacht het niet, er gaat namelijk wat meer achter schuil.



Toen de game te maken kreeg met een flinke lading aan commentaar lag dat vooral aan het onbegrip bij de mensen die niet verder keken dan het begrip pesten. Meteen werden er verbanden getrokken met de stoere knul die de zwakkeren op school pest, niets is echter minder waar. Jimmy neemt het namelijk niet op tegen de meisjes of de zwakkeren op school, maar vooral tegen de treitergroepen. Ga je echter toch het verkeerde pad op en haal je kattenkwaad uit, dan kun je rekenen op een flinke sanctie van Dr. Crabblesnitch. Stel bijvoorbeeld dat je bij het spibelen betrapt wordt, dan krijg je een straf die per seizoensgetijde anders is. Zo sta je in de zomer het gras te maaien en in de winter sneeuw te scheppen. Natuurlijk zullen dit soort klusjes je na verloop van tijd de strot uit komen, dus denk je nog wel drie keer na voordat je een les zult verzuimen. Overigens is hier wel een keuze in gemaakt, het is namelijk wel degelijk mogelijk om te spijbelen. Terwijl de prefects naar je op zoek zijn zie je middels een metertje in hoeverre ze je in de gaten hebben. Om deze meter weer te laten dalen kun je je verstoppen, bijvoorbeeld in een kluisje of in een prullenbak. Ook op andere manieren wordt kattenkwaad bestraft, loop je bijvoorbeeld na 01.00 ’s nachts door de gangen te wandelen dan zal het beeld steeds waziger worden tot je van moeheid in elkaar zakt. Vervelend? Jazeker, want je raakt hierbij ook nog eens al je verzamelde items kwijt. Auw!