Zes jaar lang werd er door zes ontwikkelaars aan de puzzelgame Superliminal gewerkt en vorig jaar zag het spel dan eindelijk het levenslicht op de PC. Inmiddels kunnen ook consolegamers met dit bijzondere project aan de slag en het is dan ook de hoogste tijd om hier eens dieper op in te gaan.
Heb je weleens een lucide droom gehad? Een staat waarin je weet dat je aan het dromen bent en je je hiervan ook bewust bent als je ontwaakt. Bij het personage in Superliminal is dit het geval. Je bent onderdeel van een droomtherapieprogramma, SomnaSculpt genaamd, alleen tijdens de studie raak je gevangen in een eindeloze droomcyclus. Je enige houvast lijkt dokter Glenn Pierce te zijn, de man die de studie overziet en tracht je uit je lucide droom te halen.
Om dit te bereiken zul je het einde moeten bereiken van een complex dat uit meerdere kamers bestaat. Aangezien we hier te maken hebben met een first-person puzzeltitel is dit niet zomaar mogelijk, zo liggen doorgangen veelal te hoog om erbij te kunnen komen en dat is waar het belangrijkste gameplay-aspect om de hoek komt kijken. In Superliminal draait namelijk alles om perceptie. De grootte van items waar je interacties mee kunt hebben staan niet vast. Afhankelijk van de afstand tot een object kan deze groter of kleiner, dichtbij of veraf zijn. Het is lastig uit te leggen maar neem bijvoorbeeld een blok kaas die je vanuit een juiste hoek en afstand moet benaderen zodat het ineens een grootse helling vormt waarmee je naar een deur kunt komen die op enkele meters hoogte zit. De eerste seconden van de onderstaande trailer geeft een goed beeld met een simpel speelblok.
Spelen met perspectieven is waar Superliminal grotendeels om draait en de drie uur die het duurt om de game te doorlopen is dan ook prima om niet op een punt te komen waarbij het eentonig aan gaat voelen. Wat dat betreft heeft de studio er ook goed aan gedaan om enige afwisseling in de puzzels te verwerken middels de mogelijkheid om objecten te klonen en door je geheugen aan te spreken. Minder enthousiast was ik over een middenstuk dat dermate donker was dat het vooral neer kwam op geluk in plaats van doelgericht een puzzel oplossen.
Hoewel de omgevingen ietwat eentonig zijn valt dit nauwelijks op door de bijzondere scenario's die ze in de negen hoofdstukken hebben geplaatst. Regelmatig heb ik met verbazing rondgekeken in de bijzondere kamers, zoekend naar het antwoord om verder te komen. Omdat er geen hints zijn komt het echt aan op je eigen brein en op de vergeeflijkheid van de game zelf. Met dit laatste bedoel ik dat antwoorden op puzzels soms wel erg nauw luisteren. De oplossing dient bijna altijd gezocht te worden in het idee dat de ontwikkelaar voor je bedacht heeft en er is dan ook weinig creatieve vrijheid aanwezig. Gelukkig zijn de stemacteurs goed genoeg om het verhaal te kunnen dragen en je hier niet aan teveel aan te storen, iets wat we helaas niet kunnen zeggen voor de muziek die doet denken aan de welbekende liftdeuntjes.
Superliminal is geen droom, noch is het een nachtmerrie. Het is vooral een ervaring die puzzelfans zeker eens meegemaakt moeten hebben, vraag is alleen of je het hierna nog eens zult oppakken. Er zijn weliswaar collectibles en geheime ruimten, alsmede Trophies / Achievements voor speedrunners, alleen is het verhaal onderdeel van de ervaring en weet ik niet of je daarvoor een tweede keer terug zult keren. Zoek je daarentegen een originele puzzelgame dan kan ik je garanderen dat je dit met Superliminal zeker in huis gaat halen.
Beoordeling
75
Superliminal is een bijzondere puzzelaar waarbij je oplossingen moet zien te bedenken door te spelen met perceptie. Op een minder hoofdstuk na waarin kunde is ingeruild voor geluk is het met zo'n drie uur gameplay precies voldoende om dit bijzondere concept niet teveel in herhaling te laten vallen.
