Ontwikkelaar Ghost Games kreeg de vrijheid om de Need for Speed serie opnieuw op de kaart te zetten, hetgeen in 2015 resulteerde in een game die simpelweg de naam Need for Speed droeg. Hun nieuwste wapenfeit is Need for Speed: Payback, waarbij ze leren van hun fouten en er tegelijkertijd nieuwe maken.
Denken we aan Need for Speed dan denken we aan een arcaderacer. In dit opzicht hoeven we niet te vrezen, tegelijkertijd was het voor de studio niet genoeg. Het moest meer worden dan dit en dus hebben ze een verhaallijn bedacht om de gameplay mee te omarmen. Tyler Morgan en zijn metgezellen Mac en Jess worden opgelicht door The House en moeten hun reputatie van weleer zien te herstellen. Veel meer dan deze zin omvat het verhaal niet en van enige diepgang is nauwelijks sprake. De zogenaamd 'leuke' grappen vliegen je om de oren, het trio heeft het charisma van een bezemsteel en de verhaalvertelling gebeurt grotendeels door vastgestelde set pieces. Wisselend tussen het drietal en daarmee de verschillende disciplines die het spel rijk is lijkt het er toch vooral op dat de ontwikkelaar hun eigen Fast and the Furious film heeft willen maken. Pas na enkele missies aan het handje genomen te zijn opent de wereld zich en kun je meer je eigen ding gaan doen.
De spelwereld draagt de naam Fortune Valley, bevat een 24-uurs cyclus en is duidelijk geïnspireerd door Las Vegas. Met onder andere een door neon verlichte stad, een woestijn en bosrijk gebied is er genoeg afwisseling en de wereld is verder goed gevuld met activiteiten. Je komt onder andere Speed Traps tegen, moet door advertentieborden springen en kunt bolides tegen komen die in een staat van ontbinding zijn en opgeknapt moeten worden. Je hoeft overigens niet bang te zijn dat je snelheid dermate hoog ligt dat de politie het op je voorzien heeft, deze laten hun gezicht namelijk enkel in de verhalende missies zien. In de vrije, open wereld lijken ze ineens massaal een pauze ingelast te hebben. Je kunt hierdoor weliswaar rustiger de omgevingen verkennen, echter staat het woord 'rustig' natuurlijk haaks op de filosofie van Need for Speed. Niet voor niets is de besturing zo arcade als het maar zijn kan. Vol het gas erop en af toe de rem gebruiken is voldoende en zorgt ervoor dat een ieder in kan stappen. Wel zijn er verschillende disciplines als straatracen, dragracen en off-road rijden om de nodige variatie in te voeren.
Dit laatste brengt ons bij een hekel punt. Voor iedere discipline heb je verschillende auto's nodig en om mee te blijven komen zul je deze moeten upgraden. Daar waar we dit normaliter in een garage deden introduceert Ghost Games nu speedkaarten die passen bij de verschillende onderdelen van een auto, denk aan je versnellingsbak en je motor. Je zult dan ook steeds betere kaarten moeten bemachtigen, echter worden deze ten eerste veelal willekeurig aangereikt, zijn ze ten tweede erg duur als je ze in de winkel koopt en ten derde wisselt het aanbod. Het aangereikte geld na het winnen van een race ligt veelal niet al te hoog en dus zul je al snel moeten grinden om mee te kunnen komen. Of je trekt de portemonnee en gaat over op microtransacties. De nieuwste trend in de game-industrie is ook hier waarneembaar en werd zelden zo sterk naar voren gebracht. Want ja, je kunt wel eindeloos races herhalen om met minimale middelen de juiste kaarten proberen te verkrijgen, echte progressie is veel sneller te behalen door er nog meer Euro's in te stoppen. Een zorgwekkende ontwikkeling die ook hier schaamteloos is ingezet. Daar waar de ontwikkelaar leert van hun fouten door de singleplayer nu gewoon offline speelbaar te maken falen ze met deze implementatie. En gesproken over oude fouten: kunnen we rubberbanding niet eens afschaffen?
Hoewel Fortune Valley met zijn afwisselende gebieden groots en leuk is om te verkennen vormt het geen hoogstandje op grafisch vlak. De gebieden zijn zeker niet lelijk te noemen, in een tijd van grafische pracht met hulp van de PlayStation 4 Pro en Xbox One X hadden we er simpelweg net iets meer van verwacht. Wel is er veel aandacht uitgegaan naar de auto's zelf, met onder andere Nissan, Mercedes, Ford, Dodge en Chevrolet maar helaas geen Ferrari. De soundtrack beslaat verder vooral rap en house. Genres die je moeten liggen en weliswaar goed bij de snelheid passen maar waarbij iets meer variatie geen kwaad had gekund. Een multiplayer is uiteraard eveneens aanwezig, zo kun je elkaars scores verbeteren in de open wereld of het opnemen tegen zeven andere racers in ranked en unranked matches. Helaas kun je niet iedere discipline starten en draait het vooral om de meer klassieke straat- en off-road races. Samengevat kunnen we stellen dat Need for Speed: Payback enkele opvallende keuzes maakt die het plezier lang niet altijd ten goede komt. Hoewel de filmbenadering nog een kwestie van smaak is zijn het vooral de microtransacties die een zure nasmaak geven.
|
