De wereld zoals wij deze kennen bestaat niet meer. Infecties hebben ervoor gezorgd dat de mensheid is vervaagd en vervangen door donkere gedaantes die hersenloos vooruit schuifelen. Zombies? Wellicht. Duidelijk is in ieder geval dat jij één van de weinige overlevenden bent en een belangrijke taak hebt gekregen.
De mensen die de gebeurtenissen van het zogeheten First Visitation hebben overleefd zijn teruggetrokken in kleine nederzettingen, verbonden door treinrails. Als speler ben je een conducteur op één van deze treinen en dien je een belangrijke lading naar het eindstation te brengen. Het hoe, wat en waarom is grotendeels onbekend en hier kom je gaandeweg de game (deels) achter. The Final Station is grofweg in te delen in twee gedeelten. Op je reis kom je langs vele nederzettingen waar je niet zomaar verder kunt rijden. Je zult uit de trein moeten stappen en een code moeten bemachtigen die je doorgang geeft.
Het probleem is dat deze locaties vol met gevaren zitten. Deuren zijn weliswaar te openen, je weet alleen nooit wat erachter schuil gaat. Sommige van de gedaanten schuifelen naar je toe en zijn makkelijk te overmeesteren, anderen rennen op je af, blazen zich op als je ze raakt of dragen een helm die eerst verwijderd dient te worden alvorens met ze af te rekenen. Op zichzelf zijn ze, ondanks een gelimiteerd aantal kogels voor je pistool, shotgun of rifle, nog aardig nog goed aan te pakken, wanneer ze hun krachten combineren is dit een stuk lastiger. Omdat de game verder een 2D aangelegenheid is kun je soms beter een stapje terug doen dan de confrontatie direct aan te gaan.
Dat het toch niet zo simpel is om enkel de code te bemachtigen en terug naar de trein te rennen ligt hem in andere aspecten. Naast de code zul je namelijk ammunitie, medicijnen en voedsel tegen komen die nodig zijn om te overleven. Niet alleen voor jezelf maar ook voor de overlevenden die je tegen komt en mee reizen op je trein. Hier komt dan ook het tweede gedeelte van de game om de hoek kijken. Wanneer de trein weer in beweging is betekent dit niet dat je rust krijgt. Omdat het een oud model betreft zijn er voortdurend gebreken die je op moet lossen. Hoewel de oplossing vaak niet meer is dan het indrukken van een knop of overhalen van een hendel verlies je er tijd mee die je ook nodig hebt voor andere elementen.
Overlevenden hebben een tweetal statistieken waar je rekening mee dient te houden, namelijk voedsel en gezondheid. Raken ze te hongerig, dan zal hun gezondheid teruglopen en kunnen ze dood gaan. Zijn ze te gewond, dan kunnen ze overlijden aan hun wonden. Repareer je de trein te laat dan zal deze minder snel rijden en heb je minder tijd om je hulpmiddelen op peil te houden. En dit laatste is nu net belangrijk. Met een gelimiteerd aantal middelen tracht je passagiers op de been te houden zodat je een geldbonus ontvangt op het moment dat je ze op een volgend station af weet te leveren. Het is een herhalende aangelegenheid maar omdat uitrusten geen optie is voelt dit niet als zodanig aan.
Het lezen van memo's op de stations, alsmede het praten met je passagiers leert je meer over het verhaal en diens achtergrond. Soms is er zelfs een keuzemogelijkheid binnen een conversatie, helaas heeft de keuze die je maakt geen verdere gevolgen of consequenties. Sterker nog, de uitkomst van de gehele game lijkt grotendeels vast te staan. Het is een lineair verhaal dat je vier tot vijf uur bezig weet te houden en weinig replaywaarde kent. Is dit erg? Niet als je het ook niet verlangt van de game. Als eenmalig avontuur werkt het namelijk prima. Omdat je voortdurend met time management bezig bent vliegen de uren voorbij. Enig kritiekpunt is wel dat de checkpoints erg genereus geplaatst zijn. In een wereld vol gevaar zou het logischer zijn dat er enige consequenties aan je acties verbonden zouden zijn. Dit is echter een stuk minder het geval wanneer je altijd terug kunt vallen op een checkpoint die nooit ver in het verleden lag.
Kijkend naar de screenshots valt met name op dat gekozen is voor een simpele voorstelling. Toch werkt dit prima. Het kleurgebruik is over het algemeen somber en ondanks de minieme details zijn objecten en personen prima van elkaar te onderscheiden. Karakters spreken verder niet, in plaats daarvan dienen de tekstballonnen als de manier waarop conversaties worden gevoerd. Veelal gaat dit gepaard met omgevingsgeluiden die het gevoel van eenzaamheid versterken of een soundtrack die hetzelfde gevoel weet uit te stralen. The Final Station is hierdoor een indrukwekkende game die niet te lang, noch te kort is geworden en je aandacht perfect weet vast te houden.
|
